कुरा ०५६ सालतिरको हो । म काठमाडौँमै थिए । एउटा प्रोजेक्टमा काम गर्दै थिए । म सन्तुष्ट नै थिए । एक्कासि मेरो जिल्ला दाङबाट मलाई जबको अफर आयो । मलाई खासै रुचि त थिएन, तर पनि सबै जनाको सल्लाह र घरपरिवारको सुझावअनुसार म दाङ फर्कें । घरमै बसेर जागिर खान पाइने त्यो पनि उच्च माध्यमिक तहमा पढाउने जागिर । थप कुरा विषय पनि अंग्रेजी, सजिलो राम्रो तथा मर्यादिद जागिर भनेर मलाई बुझाइयो । म पनि भर्खर २५ वर्षको ठिटो । धेरै कुरा गरिनँ, त्यसमा पनि मलाई अफर गर्ने मेरै आफन्त भएकोले हुन्छ भनेँ । २०५६/०५/३२ गर्ने नियुक्तिपत्र लिएर मैले हाल लमही नगरपालिका ३ को एउटा विद्यालयमा अध्यापन सुुरू गरेँ । बिस्तारै सबै स्टाफहरूसँग आत्मीयता बढ्दै गयो, रमाइलो लाग्दै गयो । म सबैभन्दा सानो शिक्षक भनेर चिनिन्थेँ । तर, ठूलो मास्टरको नामले जानिन्थेँ । समयको प्रवाहसँगै म पनि त्यही परिस्थितिमा रमाउन थालेँ । अविवाहित ठिटो भएकोले सानै तलबमा रमाउन सुरू गरे । मलाई खान अनि बस्न पैसा लाग्दैनथ्यो । त्यसकारण तलब अनि ट्युसन फि मेरो लागि प्रसस्त हुन्थ्यो । समय बित्दै  गयो । मेरो जागिर नितान्त अस्थायी रहेको आभाष हुँदै गयो । मावि तहमा धेरै पटक सेवा आयोग खुल्यो । मैले फारम नै भरिनँ । बरु मैले सिफारिस गरेको व्यक्तिहरूले नाम निकाल्न सफल हुनुभयो । म भने उच्च माविमा नै हामीहरूको उचित व्यवस्थापन हुनुपर्छ भन्ने विचारमा अडिग भएँ । म लागे यसतर्फ ।