चितवन । पूर्वी चितवनको रत्ननगर–१, बकुलहरका ३४ वर्षीय विष्णु चौधरीलाई बाथरोगले कुँज्याएको चौध वर्ष भयो । शारीरिक रुपमा अशक्त भए पनि उनी जीवनप्रति निकै आशावादी छन् । हातखुट्टा र शरीर नचले पनि इच्छाशक्ति भए केही गर्न सकिन्छ भन्ने आत्मविश्वास उनीसँग छ ।
नेपाल मावि रत्ननगरमा १० कक्षामा पढ्दापढ्दै बाथरोगले आक्रमण गरेपछि उनी धामीझाँक्रीकहाँ धाउनुसम्म धाए । धेरैपटक काठमाडौँ, तानसेन र सम्भव भएसम्मका अस्पतालमा पुगे । तर, उनको रोग बीसको उन्नाइससम्म भएन । बरु उपचारका क्रममा थुप्रै सम्पत्ति सकियो । उनी थला परे । पढ्ने रहर अधूरै रह्यो । मनमा सजाएका सपनाहरु विपनामा परिणत हुन सकेनन् ।
तर, उनले हरेस भने कहिल्यै खाएनन् । अपाङ्गता भएका व्यक्तिले पनि केही गर्न सक्छन् भन्ने ऊर्जा संगालेका विष्णुले ह्वीलचियरकै सहायताले व्यवसाय गर्ने सोच बनाए । अहिले उनले सौराहारोडमा चौधरी साइकल पसल सञ्चालन गरेका छन् ।
उनलाई पसलसम्म दाजु कृष्ण र भाउजू निर्मलाले ल्याउने–लैजाने गर्छन् । बिहान ७ बजेदेखि साँझ ७ बजेसम्म पसल सञ्चालन गर्छन् । खाना, खाजा र आवश्यक रेखरेख भाउजू निर्मलाले गर्दै आएकी छन् । विष्णु भन्छन्, “आमा बित्नुभयो । बुबा बूढो भइसक्नुभयो । दाजु धारा बनाउने मिस्त्री काम गर्नुहुन्छ । भाउजूले आमासरह हेरचाह गर्नुभएको छ । उहाँहरुको माया र हेरचाहले गर्दा नै मनमा उत्साह बढेको छ ।”
विष्णुको आर्थिक अवस्था अत्यन्त नाजुक छ । भूकम्पले भत्किएको घर अझै ठडिएको छैन । उनी भन्छन्, “साढे तीनधूरको घडेरीमात्र बाँकी छ । त्यो पनि तीनतिर बाटो पर्छ । घर बनाउन पनि पुग्दैन । ६ जनाको परिवार चलाउन साह्रै कठिन छ ।”
घरमै बस्नुभन्दा केही उद्यम गरे जीविकोपार्जनका लागि सहज होला भनेर डेढ वर्षअघि करिब तीनलाख रुपैयाँ ऋण खोजेर साइकल पसल सुरु गरेको उनी बताउँछन् । उनी भन्छन्, “पसल सधैँ एकैनासले चल्दैन । भाडा तिर्नुपर्छ । मिस्त्रीलाई तलब दिनुपर्छ । ऋणको व्याज पनि तिर्नुपर्छ । यसैबाट घरखर्च चलाउनुपर्छ । साह्रै गाह्रो छ ।”
उनले सहयोगका नाममा १२ वर्षअघि शहीद स्मृति बहुमुखी क्याम्पस, रत्ननगरमा आयोजित कार्यक्रममा कांग्रेस नेतृ सुजाता कोइरालाबाट ह्वीलचियर पाएको बताउँछन् । भन्छन्, “त्यही पनि थुप्रैपटक भाँचियो, बिग्रियो । अहिले त जीर्ण भइसकेको छ । सिट च्यातिएको छ, खुट्टा राख्ने ठाउँसमेत छैन । जोडजाड गरेर मुस्किलले काम चलाएको छु ।”
उनी भन्छन्, “आर्थिक अवस्था नाजुक छ । सरकारले कम व्याजदरमा ऋण सहयोग गर्ने नीति ल्याए हामीजस्ता व्यक्तिलाई सहयोग पुग्ने थियो ।” सरकारले दिने दुई हजार अपाङ्ग भत्ताबाहेक कतैबाट सहयोग नपाएको उनको गुनासो छ । उनी कुनै पनि संस्थामा आवद्ध छैनन् । “सरकारले अपाङ्ग भत्ता पाँच हजार पु¥याउने सुनेको छु । लागू हुन्छ कि हुँदैन थाहा छैन”, उनले भने ।
उनी स्कुल पढ्दै गर्दा पेन्टस्को काम गर्थे । दुई तीन वर्ष पेन्टिङको काम गरे । बिरामी परेपछि पेन्टिङ गर्ने रहर पनि बन्द भयो । भन्छन्, “अहिले ब्रुस समाउन मिल्दैन । नत्र बसेरै पेन्टिङ गर्थेँ । मुस्किलले एउटा हात चल्छ । धेरै दुखेको बेलामा त्यही पनि चल्दैन ।”
उनी राम्रो ठाउँमा उपचार गराइदिने दाता पाए जाम भएको जोर्नी खुल्छ कि भन्ने आशामा छन् । भन्छन्, “पहिले राम्रो उपचार पाउन सकिनँ । उपचार गराउने सीप नचलेपछि थन्किएको हुँ । उपचार गर्न पाए पहिलेकै अवस्थामा आउँछु कि भन्ने आशा अझै मरेको छैन ।”
उनी आफूजस्तै अपाङ्गता भएकाहरुलाई मनमा जोश र धैर्य लिएर अगाडि बढ्न सल्लाह दिन्छन् । भन्छन्, “अगाडि बढ्नुपर्छ, केही गर्न सकिँदोरहेछ । इच्छाशक्ति भए जीवनमा धेरै काम गर्न सकिन्छ ।”
प्रतिक्रिया