टोकियो । गत अप्रिल १६ मा गएको ७.३ रेक्टर स्केलको भूकम्पबाट प्रभावित क्षेत्र जापानको कुमामोतोमा पीडितलाई सहायता गर्न भनेर गत साता टोकियोबाट गएको नेपाली समुदायको एक टोलीले धनी र सम्पन्न मुलुक भएर पनि पीडा नेपालका भूकम्पपीडितको भन्दा कम नरहेको जनाएको छ । उनीहरूले पीडा देख्दा नेपाल सम्झेर स्तब्ध भएको उनीहरूले बताए ।
भूकम्प प्रभावित क्षेत्रका अधिकांश घरमा नीलो, पहँेलो र रातो रङको प्रयोग सूचनाका रूपमा गरिएको छ । घरको छानामाथि नीलो रङका त्रिपाल प्रयोग गरिएका छन् जसको अर्थ आफ्नै घरमा जान चाहन्छु भन्ने हुन्छ । भूकम्पले घर भत्किएका छन् । च्यापिएका र पुरिएका सामान तानिरहेकामा ८०÷८५ वर्षका वृद्धमात्र छन् । तान्दा कपडाको एक÷एक धर्सामात्र निकाल्ने गरेका थिए । तैपनि आउँछ कि भनेर अनेक प्रयास गर्दा पनि पुरिएका सामान निकाल्न नसक्दा पीडामा छट्पटिइरहेका छन् ।
भूकम्पप्रभावित अधिकांश वृद्धहरू भएकाले खानका लागिमात्रै होइन, लगाउने लत्ताकपडादेखि बिछ्यौनासम्मको समस्याले पिरोलिरहेको छ । यो अवस्था देखेर कुमामोतो सरकारले नेपाली समुदायसहितलाई सहायताका लागि आग्रह गरेको थियो । न बल छ, न त आफन्त भनाउँदा छोराछोरी र आफन्त नै । छन् त केवल उनीहरूलाई टुलुटुलु हेर्नेहरू ।
सो क्षेत्रमा गैरआवासीय नेपाली सङ्घको नेतृत्वमा स्वयम्सेवकका रूपमा अध्यक्ष सुदन थापा, सचिव बुद्धिराज घिमिरे, सल्लाहकार विज्ञानकुमार थापा, योगा गुरु निरज ज्ञवाली, युवा व्यवसायी केशव थापा, सरोजकुमार खत्रीलगायतका १० जना टोकियोबाट गएको टोलीले प्रभावित बासिन्दालाई सहयोग गरेको थियो ।
कुमामोतोको मास्सिकी सहर भूकम्पबाट प्रमुख प्रभावित क्षेत्र हो । सबैजसो घर भत्किएका छन् । चर्किएका र भत्किएका घरलाई रातो रङ लगाएर खतराको सङ्केत दिइएको छ । खतरा छ बस्नु हुँदैन भनेर ठूलो सूचना झुण्ड्याइए पनि ९०÷९२ वर्षीय वृद्ध छेउमा पाल टाँगेर बसेका छन् । अझै पनि प्रभावित झन्डै एक हजार १०० स्थानीय सोकुरियोउ टेक्निकल विद्यालय आसपासमा पाल टाँगेर बसेकामा छोराछोरी र आफन्तको अभाव प्रस्ट देखिएको छ ।
रातो ज्याकेटमा जापानी भन्दा फरक अनुहार भएका नेपाली टोली देखेपछि ९३ वर्षीय वृद्व वातानाबे मिच्चीले सोधे, ‘को हो तपाईंहरू ? किन आउनुभएको हो ?’
‘हामी नेपाली हो तपाईंहरूलाई सहयोग गर्न आएका हौँ’ भन्दा आँखाबाट आँसु झार्दै भने, ‘नेपालमा के योभन्दा कम अवस्था थियो र ?’ ‘जसबाट हामीसमेत स्तब्ध भयौँ’, नेपाली टोलीमा सहभागी व्यवसायी प्रल्हादसिंह महतले भने । मिच्चीको आँखा कमजोर भएकाले लठ्ठीको सहारामा कुर्चीमा बसेका थिए । उनकी पत्नी ९० वर्षीया ओओका सुत्ने ठाउँ साँघुरो भएकाले फ्रिज सार्न खोजिरहेकी थिइन् ।
गैरआवासीय नेपाली सङ्घ जापानका अध्यक्ष सुदन थापाले यहाँ गतवर्ष वैशाख १२ मा नेपालमा गएको भूकम्पपछि यी र यस्तै वृद्ध तथा साना स्कुले बालबालिका सहितबाट उठाएको सहयोगको कुम्लो बोकेर गोरखा, धादिङ, सिन्धुलीलगायतका जिल्लामा पुग्दा देखेका दृश्यहरू पाएको बताए । सहयोगी कोही छैनन् । दुधे बच्चा र आमा अनि वृद्धहरूमात्र भएपछि कुमामोतो राज्यले खान र बस्नका लागि अस्थायी पाल टाँगेर व्यवस्था मिलाए पनि भत्किएका घरमा नीलो त्रिपालमार्फत् पुनः आफ्नै घर फर्किन चाहेको बताएका छन् जसका लागि उनीहरूले सकी नसकी बल प्रयोग गर्दा पनि च्यापिएका र पुरिएका सामान निकाल्न सकेका छैनन् ।
गाउँमा वृद्धलाई सेवा गर्न भनेर आउने सङ्घसंस्थालाई त्यहाँको स्थानीय सरकारले स्वीकृति दिएको छैन । उचित व्यवस्था मिलाउन भनेर सहर पसेका पनि भूकम्प गएको डेढ महिनासम्म घर फर्किएका छैनन् जसका कारण भूकम्पप्रभावित क्षेत्रका वृद्ध तथा बालबालिका समस्यामा परेको पाइएको समाजसेवी सरोजकुमार खत्रीले बताए । महतका अनुसार अझै पनि कुमामोतो क्षेत्रका प्रभावित हरेक जापानी नागरिक पीडादायी अवस्थामा छन् । ‘जापानजस्तो सम्पन्न ठाउँमा यो विचित्रको बिजोग छ । नेपालका भूकम्पपीडितको अवस्था कस्तो होला ?’, गुनासो गर्दै उनले भने ।
जापान सरकारले भूकम्प प्रभावित क्षेत्रको संरचना हटाउन अझै महिनौँ लाग्ने जनाएको छ । युवा व्यवसायी केशव थापाले सहायताका लागि गएको टोलीले भत्किएर पुरिएका क्षेत्र र अस्थायी बासस्थान क्षेत्रमा सरसफाइ गर्न सहायता केन्द्रले दिएको निर्देशनअनुसार काम गर्दा धेरैजसो जापानी नागरिकले नेपालीप्रति धन्यवाद दिएको बताए । ‘वृद्धहरूलाई देख्दा मनै थाम्न गाह्रो हुन्छ । पीडा हेर्दा नेपालको याद आयो’, थापाले भने । रासस
प्रतिक्रिया